In de filosofie en in de politieke praktijk worden dieren als stom beschouwd. Dieren communiceren met elkaar en met mensen, maar dat wordt niet als taal beschouwd. In de filosofische traditie zijn de begrippen ‘dier’ en ‘politiek’ met elkaar verbonden. Filosofen als Aristoteles, Descartes, Kant en Heidegger stellen dat er een verschil is tussen mensen en alle andere dieren en zij definiëren taal en denken in relatie tot dat verschil. Dit begrip van zowel dier als taal is filosofisch en in het licht van recent empirisch onderzoek naar emoties, cognitie, moraliteit en andere eigenschappen van dieren niet langer houdbaar. Het is ook in tegenspraak met de alledaagse ervaring waarin taal tussen mensen en andere dieren een rol speelt. Het heeft ook gevolgen voor de positie van niet-menselijke dieren in de maatschappij.

In recent werk in de politieke filosofie wordt voorgesteld om dieren als politieke actoren te zien. Dit is een stap voorwaarts in het denken over dieren, maar ook in dit werk blijft taal onderbelicht. Aan de hand van het idee van politieke actoren en van het werk van de late fenomenologen Derrida en Wittgenstein, die een ander begrip van taal bieden, zal Eva ingaan op het begrip politieke stem, waarin taal en politiek samen komen. Zij zal betogen dat wij zowel taal als politiek opnieuw moeten doordenken op een niet-antropocentrische en meer pluriforme  manier, samen met dieren. Want, er is tenslotte niet één groep van dieren, maar er zijn grote verschillen tussen soorten en individuen.